Kilka miesięcy po katastrofie smoleńskiej na jednym z portali internetowych powstała grupa „Dzień bez Smoleńska”. Jej inicjatorzy chcieli, by przez jeden dzień polskie media nie zajmowały się katastrofą oraz jej przyczynami i skutkami. Powstanie tej grupy było przejawem kryzysu polskiego patriotyzmu, braku zrozumienia polskich interesów narodowych, wreszcie było częścią procesu, który widoczny jest coraz dobitniej w Polsce - procesu rezygnacji z Polski. Lada chwila na tym samym portalu, który zniesie każdą inicjatywę bez względu na to jak byłaby głupia, powstanie inicjatywa „Dzień bez Polski”.
Jestem o tym przekonany. Bowiem coraz częściej opinia publiczna jest epatowana opiniami o nienormalności, obciachowości polskiego państwa, polskiej tożsamości i patriotyzmu. Syndromem tego był incydent, który odbił się dość głośnym echem w mediach. Sytuacja, w której młody człowiek uczestniczący w show muzycznym jest besztany za zaśpiewanie patriotycznej piosenki, bo patriotyzm jest obciachowy i okropny, to dowód na upadek polskiego społeczeństwa. Choć program Polsatu to denne show głównie dla nudzących się nastolatków, to właśnie z takich miejsc ludzie uczą się postaw życiowych.
Programy te są zdominowane przez ludzi, którzy nie mają żadnych kwalifikacji do nadawania tonu polskiej przestrzeni publicznej. Co gorsze jednak, są to ludzie, którzy po prostu nie czują się z Polską związani. Tymczasem to oni są dziś w Polsce przedstawiani, jako wzór do naśladowania i wyznacznik tego co obciachowe a co godne podziwu. Pozwolenie na dominację takich ludzi jak Wojewódzki, głupkowate panienki z Polsatu, czy Owsiak ze swoim róbta co chceta, to nic innego jak zgoda na niszczenie Polaków, głównie młodych. Oni – z racji kryzysu nauczania, wychowania, niszczenia relacji rodzinnych – są psuci na każdym etapie. I zamiast otrzymywać silną dawkę przywiązania do państwa i Polski, słyszą o tym, że patriotyzm do obciach, polskość to nienormalność, słyszą radość i chamskie porykiwanie ze śmierci prezydenta, słyszą, że w dobrym tonie jest robienie sobie żartów z najważniejszych dla kraju spraw, że dobrą zabawą jest sikanie na krzyż przed Pałacem czy drwienie z symboli religijnych. Oni słyszą, że w dobrym tonie jest rozbudzanie separatystycznych tendencji na Śląsku, czy że nie należy przyznawać się do bycia Polakiem w spisie narodowym.
Dziś Polacy są psuci i wyzuwani z polskości. Słyszą bowiem, co się mówi o polskości i Polsce i nawet bezwiednie przyjmują tę optykę. Ośrodki opiniotwórcze zachowują się jakby nie wiedziały, że odbiorcy życia publicznego przesiąkają tym, co mówi się o ich kraju. Jednak wiadomo, że one to wiedzą. One to wiedzą i z pełną świadomością dążą do wynarodowienia Polaków. Dążą do tego, byśmy stali się mieszkańcami kraju, zbieraniną obywateli, dla których nie ma znaczenia gdzie mieszkają, ani co się z nimi dzieje, którzy nie zadają pytań o najważniejsze dla nich sprawy, ponieważ nie czują się członkami wspólnoty, którą tworzą.
